Izba

Ekstradycja w świetle prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego

Art. 5 EKPCz

„1. Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Nikt nie może być pozbawiony

wolności, z wyjątkiem następujących przypadków i w trybie ustalonym przez prawo:

a) zgodnego z prawem pozbawienia wolności w wyniku skazania przez właściwy sąd;

b) zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w przypadku niepodporządkowania się wydanemu zgodnie z prawem orzeczeniu sądu lub w celu zapewnienia wykonania określonego w ustawie obowiązku;

c) zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w celu postawienia przed właściwym organem, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zagrożonego karą, lub, jeśli jest to konieczne, w celu zapobieżenia popełnieniu takiego czynu lub uniemożliwienia ucieczki po jego dokonaniu;

d) pozbawienia nieletniego wolności na podstawie zgodnego z prawem orzeczenia w celu ustanowienia nadzoru wychowawczego lub zgodnego z prawem pozbawienia nieletniego wolności w celu postawienia go przed właściwym organem;

e) zgodnego z prawem pozbawienia wolności osoby w celu zapobieżenia szerzeniu przez nią choroby zakaźnej, osoby umysłowo chorej, alkoholika, narkomana lub włóczęgi;

f) zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania osoby, w celu zapobieżenia jej nielegalnemu wkroczeniu na terytorium państwa, lub osoby, przeciwko której toczy się postępowanie o wydalenie lub ekstradycję.

2. Każdy, kto został zatrzymany, powinien zostać niezwłocznie i w zrozumiałym dla niego języku poinformowany o przyczynach zatrzymania i o stawianych mu zarzutach.

Pan Kislov, pracujący jako szef białoruskiej organizacji pozarządowej „Potrebsoyuz”, został oskarżony o przekupstwo i fałszowanie dokumentów.

Skarżący udowodnił, że w czasie procesu miał miejsce szereg nieprawidłowości. Jako najpoważniejsze uchybienia należy wskazać odmowę dopuszczenia świadka do głosu i nie przesłanie dokumentów z rozprawy do obrońcy Skarżącego.

Skarżący uciekł do Rosji, chociaż nie ubiegał się o nadanie statusu uchodźcy. Miejscowy prokurator zadecydował o aresztowaniu Skarżącego, co wedle sądu drugiej instancji było sprzeczne z prawem. Pomimo wyżej wymienionego orzeczenia, Kislov nie został ani wypuszczony, ani wydany sądom białoruskim.

• Organ inny niż sąd nie może decydować o przedłużeniu terminu aresztu, ponieważ zaciera to różnice między środkiem aresztu i karą pozbawienia wolności.

• Ówczesne przepisy (art. 125 Kodeksu Postępowania Karnego Federacji Rosyjskiej) pozwalają sądom orzekać w kwestii legalności zastosowanego aresztu, a zatem istniał skuteczny środek pozwalający na przerwanie stanu naruszenia prawa.

• Strona postępowania musi udowodnić brak naruszenia art. 5 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, aby Trybunał nie mógł orzec odszkodowania. Jeżeli Państwo nie odnosi się do zarzutów, to nie ma podstaw do odmowy zasądzenia odszkodowania.

Kodeks Postępowania Karnego Federacji Rosji

– Art. 1

„…Normy wynikające z ratyfikowanych przez Federację Rosji aktów prawa międzynarodowego mają pierwszeństwo przed normami krajowymi”   

[„…If an international treaty to which the Russian Federation is a party has laid down rules different from those stipulated by the CCrP, the rules of the international treaty must be applied”]

– Art. 464

„… Nie ma zgody na ekstradycję, jeżeli dotyczy ona obywatela Federacji Rosji, albo osoby, która otrzymała w niej azyl, jeżeli dotyczy represji ze względu na rasę, wyznanie, światopogląd lub poglądy polityczne”   

[„…extradition must be refused where the person concerned is a Russian citizen or has been granted asylum in Russia on account of possible persecution on grounds of race or religious beliefs, or on account of his membership of a particular social group or his political views”]

Kodeks Postępowania Karnego Federacji Rosyjskiej; ekstradycja; Rosja

http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-194311