Wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 8 ust. 2 lit. d) i art. 15 dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim, zmienionej dyrektywą Rady 2010/66/UE z dnia 14 października 2010 r. (dalej „dyrektywa 2008/9”), złożony przez Bundesfinanzhof (federalny trybunał finansowy, Niemcy)

Czy art. 8 ust. 2 lit. d) i art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/9 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy wniosek o zwrot VAT nie zawiera kolejnego numeru faktury, ale zawiera inny numer umożliwiający identyfikację tej faktury, a tym samym danego towaru lub danej usługi, organ podatkowy państwa członkowskiego zwrotu jest zobowiązany uznać ten wniosek za „złożony” w rozumieniu art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/9 oraz rozpatrzyć ów wniosek?

Artykuł 8 ust. 2 lit. d) i art. 15 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim, zmienionej dyrektywą Rady 2010/66/UE z dnia 14 października 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy wniosek o zwrot podatku od wartości dodanej nie zawiera kolejnego numeru faktury, ale zawiera inny numer umożliwiający identyfikację tej faktury, a tym samym danego towaru lub danej usługi, organ podatkowy państwa członkowskiego zwrotu jest zobowiązany uznać ten wniosek za „złożony” w rozumieniu art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/9, zmienionej dyrektywą 2010/66, oraz rozpatrzyć go. W ramach rozpatrywania tego wniosku, i z wyjątkiem przypadków, w których oryginał lub kopia faktury są już dostępne organowi podatkowemu, organ ten może zażądać od wnioskodawcy podania kolejnego numeru, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę, a jeżeli nie spełni on tego żądania w terminie jednego miesiąca, o którym mowa w art. 20 ust. 2 tej dyrektywy 2008/9, zmienionej dyrektywą 2010/66, wspomniany organ jest uprawniony do odrzucenia wniosku o zwrot.

Austriacka spółka wystąpiła do federalnego urzędu skarbowego o zwrot nadwyżki podatku. We wniosku wskazała numery referencyjne faktur, nie podając numerów poszczególnych faktur. Urząd skarbowy odrzucił wnioski o zwrot, wskazując, że są pozbawione treści. Urząd twierdzi, że spółka wskazała numery faktur w sposób niezgodny z wymogami prawnymi. Sprawa trafiła do Bundesfinanzhof, który zastanawia się, w jaki sposób należy interpretować termin „numer faktury” i czy obejmuje on numery referencyjne.

• Prawo podatnika mającego siedzibę w jednym państwie członkowskim do uzyskania zwrotu VAT zapłaconego w innym państwie członkowskim, w sposób, w jaki zostało ono uregulowane w dyrektywie 2008/9, zależy od ustanowionego na jego rzecz przez dyrektywę 2006/112 prawa do odliczenia podatku naliczonego w jego własnym państwie członkowskim. (nb. 36)
• Z lektury art. 8 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2008/9 wynika, że posługując się wyrażeniem „numer faktury”, prawodawca Unii odniósł się tylko do jednego numeru, z wyłączeniem innych. (nb. 39)
• Istnieje ścisły związek pomiędzy dyrektywą 2006/112 a dyrektywą 2008/9, przez co istotnemu pojęciu systemu VAT nie można przypisywać odmiennego znaczenia w zależności od tego, w której dyrektywie zostało ono zawarte. (nb. 40)
• Numer faktury, o którym mowa w art. 8 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2008/9, odsyła do kolejnego numeru który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Brak wskazania takiego numeru faktury we wniosku o zwrot nie może prowadzić do odrzucenia tego wniosku, w sytuacji gdyby takie odrzucenie naruszało zasadę neutralności podatkowej lub zasadę proporcjonalności. (nb. 42-43)
• Pomimo znaczenia, jakie ma użycie kolejnego numeru faktury dla prawidłowego funkcjonowania systemu VAT, wymóg ten pozostaje warunkiem formalnym, który w pewnych okolicznościach powinien ustąpić pierwszeństwa zastosowaniu materialnych przesłanek prawa do zwrotu, zgodnie z zasadami neutralności i proporcjonalności. (nb. 44)
• Prawo do zwrotu – podobnie jak prawo do odliczenia – stanowi podstawową zasadę wspólnego systemu VAT ustanowionego przez prawo Unii, która ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego bądź zapłaconego w ramach całej prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wspólny system VAT zapewnia zatem całkowitą neutralność obciążeń podatkowych działalności gospodarczej, bez względu na cel czy rezultaty tej działalności, pod warunkiem że działalność ta co do zasady sama podlega opodatkowaniu VAT. (nb. 45)
• Prawo do odliczenia, a w konsekwencji prawo do zwrotu, stanowi integralną część mechanizmu VAT i co do zasady nie może być ograniczane. Prawo to jest wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku. (nb. 46)
• Podstawowa zasada neutralności wymaga, by prawo do odliczenia lub zwrotu naliczonego VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek materialnych, nawet jeśli podatnicy nie spełnili niektórych wymogów formalnych. Może być jednak inaczej w przypadku, gdy naruszenie takich wymogów formalnych skutkuje uniemożliwieniem dostarczenia niezbitych dowodów na spełnienie owych wymogów materialnych. (nb. 47-48)
• Przepis art. 20 dyrektywy 2008/9 zostałby w znacznym stopniu pozbawiony skuteczności (effet utile), gdyby państwo członkowskie mogło natychmiastowo odrzucić wniosek o zwrot, bez względu na to, że numer umożliwiający identyfikację faktury został zawarty we wniosku. (nb. 50)
• Jeżeli organ podatkowy dysponuje danymi koniecznymi dla ustalenia, że podatnik jest płatnikiem VAT, nie może on nakładać dodatkowych warunków, które mogłyby skutkować praktycznym uniemożliwieniem wykonania prawa do odliczenia lub zwrotu VAT. (nb. 53)

brak

Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1), zmieniona dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. (Dz.U. 2008, L 44, s. 1)

https://eur-lex.europa.eu/dyrektywa 2006/112…

Art. 170

Art. 171

Art. 178

Art. 226

Dyrektywa Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określająca szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz.U. L 44 z 20.2.2008, str. 23-28)

https://eur-lex.europa.eu/dyrektywa 2008/9…

Art. 1

Art. 2

Art. 3

Art. 5

Art. 7

Art. 8

Art. 10

Art. 15

Art. 20

http://curia.europa.eu/C-346/19…