TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ

Condominio di Milano, via Meda
C-329/19

WYROK TSUE
z dnia 02-04-2020 r.
EU:C:2020:263
przedmiot:

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym (art. 267 TFUE) dotyczący wykładni art. 1 ust. 1 i art. 2 lit. b) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej: „dyrektywa 93/13”), złożony przez Tribunale di Milano (sąd w Mediolanie, Włochy)

rostrzygnięcie:

Czy art. 1 ust. 1 i art. 2 lit. b) dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one orzecznictwu krajowemu, które dokonuje wykładni przepisów transponujących tę dyrektywę do prawa krajowego w taki sposób, że zawarte w niej przepisy ochrony konsumentów mają zastosowanie również do umowy zawartej z przedsiębiorcą przez podmiot prawa taki jak condominio w prawie włoskim?

 

Artykuł 1 ust. 1 i art. 2 lit. b) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one orzecznictwu krajowemu, które dokonuje wykładni przepisów transponujących tę dyrektywę do prawa krajowego w taki sposób, iż zawarte w niej przepisy o ochronie konsumentów mają zastosowanie również do umowy zawartej z przedsiębiorcą przez podmiot prawa taki jak condominio  w prawie włoskim, nawet jeśli taki podmiot prawa nie jest objęty zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy.

stan faktyczny:

W kwietniu 2010 r. condominio Meda (condominio, będące wspólnotą mieszkaniową, zgodnie z prawem włoskim nie jest osobą prawną, ani tym bardziej osobą fizyczną i ma status „autonomicznego podmiotu prawa”), znajdujące się w Mediolanie, reprezentowane przez zarządcę wspólnoty, zawarło z Eurothermo umowę na dostawę energii cieplnej.

 

W oparciu o art. 6.3 powyższej umowy w roku 2016 Eurothermo domagało się nakazem zapłaty pewnej sumy pieniężnej od drugiej strony umowy. Ta zaś wniosła sprzeciw do sądu pytającego i podniosła, że jest konsumentem w rozumieniu dyrektywy 93/13, zaś warunek przewidziany w podstawie roszczenia ma nieuczciwy charakter.

 

Tribunale di Milano zgodził się z twierdzeniem, że zgodnie z przepisami wspomnianej dyrektywy postanowienie umowne stanowiące oś sporu ma nieuczciwy charakter. Zgodnie zaś z orzecznictwem Corte suprema di cassazione (Najwyższego Sądu Kasacyjnego, Włochy), przepisy dotyczące ochrony konsumentów mają zastosowanie do umów zawartych między przedsiębiorcą a zarządcą wspólnoty, zdefiniowanym jako „jednostka zarządzająca nieposiadająca osobowości prawnej odrębnej od osobowości prawnej jej uczestników”, biorąc pod uwagę fakt, że działa on na rzecz różnych współwłaścicieli, których należy uznać za konsumentów. Sąd pytający ma jednak wątpliwości, czy condominio może zostać uznane za „konsumenta” w rozumieniu dyrektywy 93/13.

główne tezy:
  • Aby dana osoba wchodziła w zakres pojęcia „konsumenta” w rozumieniu dyrektywy 93/13, muszą być spełnione dwie kumulatywne przesłanki, a mianowicie aby była to osoba fizyczna i aby wykonywała ona swoją działalność w celach niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. (24)
  • Zgodnie z art. 169 ust. 4 TFUE państwa członkowskie mogą utrzymywać lub ustanawiać bardziej rygorystyczne środki ochrony konsumentów, pod warunkiem że są one zgodne z traktatami. (32)
  • Stosowanie przepisów dyrektywy 2011/83 w dziedzinach, które nie są objęte jej zakresem stosowania, pozostaje w kompetencji państw członkowskich zgodnie z prawem Unii. Państwa członkowskie mogą w szczególności postanowić o rozszerzeniu stosowania przepisów wspomnianej dyrektywy na osoby prawne lub fizyczne, które nie są konsumentami w rozumieniu tej dyrektywy. (34)
  • Nawet jeśli podmiot prawa taki jak condominio wprawie włoskim nie jest objęty zakresem pojęcia „konsumenta” w rozumieniu art. 2 lit. b) dyrektywy 93/13, państwa członkowskie mogą stosować przepisy tej dyrektywy w dziedzinach, które nie są objęte jej zakresem stosowania, o ile taka wykładnia przez sądy krajowe zapewnia konsumentom wyższy poziom ochrony i nie narusza postanowień traktatów. (37)
opinia rzecznika generalnego:

brak

powiązane sprawy:

  • Wyrok z dnia 22 listopada 2001 r., Cape i Idealservice MN RE, C‑541/99 i C‑542/99, EU:C:2001:625
  • Wyrok z dnia 12 lipca 2012 r., SC Volksbank România, C‑602/10, EU:C:2012:443
  • Wyrok z dnia 7 sierpnia 2018 r., Banco Santander i Escobedo Cortés, C‑96/16 i C‑94/17, EU:C:2018:643
  • Wyrok z dnia 5 grudnia 2019 r., EVN Bulgaria Toplofikatsia i Toplofikatsia Sofia (C‑708/17 i C‑725/17, EU:C:2019:1049

akty prawne:

Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29)

https://eur-lex.europa.eu/dyrektywa 93/13…

Motyw 12

Art. 2 lit. b)

Art. 3 ust. 1

Art. 8

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2011, L 304, s. 64)

https://eur-lex.europa.eu/dyrektywa 2011/83…

Motyw 13

słowa kluczowe:

pytanie prejudycjalne; dyrektywa 93/13; dyrektywa 2011/83; konsument; pojęcie „konsumenta”; ochrona konsumenta; umowa z konsumentem; rozszerzanie ochrony

autor omówienia:

Aleksander Leszczyński